Line

het venster zat te lezen in het zacht-nadroomend licht dat luidloos uit de kamer schemerde, voelde zij een vreemd-weenenden weemoed opbewusten in haar binnenste, die haar het boek liet neêrglijden in haar schoot, vaag opstarend, met haar hoofd achterover geleund, naar den trillend-voordichtenden avond, be-weegloos dwalend op de deining van haar denken. Het waren schim-langs-lichtende beelden die zij willoos napeinsde, terugherinnerend uren van voorheen, waarop haar droomen voortillusiede in een vooruitzien van haar verder leven.

Maar altijd helderde de visioening van haar wazend-lijnloos soezen tegen den opstand van dien eenen zomer, terug-duidelijkend in droomschijnende wijking haar samenzijn met dien jongen dien zij had lief gehad. En een zacht-berouwende smart brokte in haar omhoog dat die tijd voorbij was, dat de lichting van die maanden niet weer zou kleuren, uitgrootend tot de vlammen-gloeiing van dien avond toen zij met hem had gezeten in de schemer-geurende omduistering van het bosch, onder de innigvloeiende zwijging van hooge, eenzame stilte. Dan langzaam opklemmend door haar borst, hoorde zij een diep-vreugdend verlangen hoog juichen naar iets dat haar leven zou mooi-kleuren voor altijd, een droef-gelukkig voorvoelen van wij d-om warmende vreugde, eindeloos dragend door de jaren. En zonder weten, willoos tegen den weemoed die hooger en hooger weefde in haar binnenste, voelde zij zachtjes de tranen duisteren in haar oogen, langzaam glijdend langs haar wangen, zacht schuddend haar lichaam van droevend geluk.

36