Line

^weggdicht aan het einde, waar de zon een hel-zilve-rende schroeiing brandde, week-trillend de warm-geurende lucht boven den gras-sprietenden grond. Over de wijd-neermattende vlakte spande delimpide bleekheid van den hemel, diep-blauw opwelvend boven het bosch, buigend naar den dampigen horizont met dun-uitbleekende teerheid. En alles rondom was stil, een ruim-wevende stilte waarin even kort-heensuizend het plotseling langs-zoemen van onzichtbare insecten stond of zacht-fluisterend het warm-geuren van den wind streek, ruisch-scheerend in de week-wiegende takken. Langzaam, breeder-koelend den schaduwrand van het bosch, begon de zon omlaag te welven, het glanzend lichten van den dag diep-goudend over de velden naar den opstillenden avond. Ver aan den horizont begonnen de bergtoppen zuiverder te groenen uit den grijzen damp, een rood.-warme heldering tooverend onder de oranje-vaging van den hemel, ongemerkt heenlossend naar het dieper-tintend, hooger-strakkend blauw. En de uren gloeiden heen, opinnigend een sprookjes-kleurenden avond, het droom-vizioenend einde van den lang-gelukkigen dag, waarin zij haar jeugd had weergeleefd, waarin zij de nieuw-gewerke-lijkte herinnering had weergevoeld van wat eens groot gelicht had in haar bestaan.

Toen zij ’s avonds terug was op haar kamertje en voor het open venster leunde, napeinzend de uren die zij was weg geweest, den dag in haar denken volgend van dat zij uit het huis was gegaan, leek het haar of zij in een droom had doorgevoeld wat jaren geleden al gemooid had in haar leven, scher-

29