Line

een nooit-heenkleurende vreugding van zacht-diep genot, een hoog-zonnende voeling van weemoedig-week geluk, één dag waarin het geheele semester samenbeeldde en die altijd hoog opstond in haar herinnering wanneer zij terugdacht aan dien tijd.

Op één van de Pinksterdagen zou de conditorei gesloten zijn en de studenten hadden gevraagd of zij dien dag met hen naar buiten mocht gaan.’s Morgens vroeg waren zij haar komen afhalen. Het was een koel-zomerende ochtend, met een wijd-blauwe, wolk-looze lucht, diep-strakkend boven het rose-goudende zonlicht. De straten waren nog verlaten, rustig in de heldere schaduw, waarboven de huizengevels hoogden, beweegloos warm-kleurend van guldenden schijn, met de blank-glanzing der vensters zwijg-droomend in den ochtend. Maar ongemerkt werden de straten voller onder het snelle loopen van menschen, een roezende woeling bewegend op de zonnende ruimte voor het station, een werveling van hel-vlekkende kleuren, plotseling uitscherpend in het licht, de dun-vroolijkende tinten der vrouwen-kleeren helderend naast het donkere gaan der mannenlichamen. En hoog over het plein welfde het zonlicht een wijd-koepelende warmte, ver de huizenschaduwen diepend in vastlijnende zwartheid, de achter-hoogende bergen zuiverend in ernstig, luidloos lichten, dun-groenend de rag-takkende boomtoppen tegen het beweegloos-spannend luchtblauw, eindeloos-zwijgend boven het klank-vroolijk luiden der stemmen dat woelig opsloeg in de lucht. En plotseling van verre aandreunend de trein, even kort-stillend het menschenspreken, aan-

26