Line

Na dien tijd was het of de studenten anders tegenover haar deden dan vóór dien tijd. Zij hadden een inniger klank in hun spreken getint, een ernstiger voelen gezocht in het drukken van hun hand wanneer zij afscheid van haar namen of haar terug zagen. Wanneer de marktdagen roesden in het stadje, brachten zij haar bloemen mee, soms in uitgelaten vroolijkheid ze strooiend over haar zitten wanneer zij binnen kwamen of gaven haar een herinnering van hun op-reis-zijn, wanneer een van hen een paar dagen was weg geweest, ’t Was of onder de wolking van bevende vriendschap die zij over haar heen geluk-kigden, een teerzangend liefde-voelen in haar opkleurde, lijnloos, onbewust van een persoon, vaag ziende, wanneer zij in haar denken zocht van wien zij het meest hield, de beelding van allen tegelijk, zooals zij ze het laatst ontmoet had. Alleen de Fransche student die haar het eerst had gesproken, leek haar dikwijls, meer dan de anderen, te herinneren in haar peinzen, altijd hem weer-ziende zooals den dag dat hij bij haar was gekomen en haar gevraagd had bij hen te zitten, met de zacht-vreemde klanking van zijn zeggen. Soms, terwijl zij aan hun tafel zat, luisterend naar wat zij met elkaar roesden in de drukke klanking van hun spreken, keek zij ze een voor een aan en probeerde zij voor zich te duidelijken van wien ze het meest hield. Maar nooit, wanneer zij in haar denken vroeg wie haar het meest zou verdrieten wanneer hij zou weggaan, kon zij weten wie de minste in haar leven was.

Eén dag in het semester was haar bijgebleven als

25