Line

zachtheid van vredende rust. Dan bleef zij Iaat in den ochtend op haar kamertje boven, weggescheiden rustig voelend buiten de menschen. Wanneer zij alles had opgeruimd, ging zij een tijdlang voor haar venster zitten, luisterend naar de suizend-wijde stilte die over de huizen hing, recht-starend voor zich uit over de daken, naar de bergen waarvan zij de hoog-bosschende toppen zag, ongelijk groenend boven de onregelmatige hoeksnijding der daken. Dan ongemerkt, voelde zij haar verlangen weer hoogkroppen om heen te zijn in de week-omstolpende koelheid van de berglucht, den dringenden lust om eenzaam te loopen tusschen de boomen onder de breed-zegenende spreiding van dichtbladerend takkengroen, ver uit de roezende menschen-rommeling van de stad, zonder droef-weemoedigende benauwdheid van grijs-dompende steenen rondom, ver uit de leeg-verlaten triestheid der verarmde daken en de luidloos-opstrak-kende geheiming van groezelig-som berende schoorsteenen.

Den verderen lang-loomenden Zondag, in het wezenloos-rustig langzamen der middaguren, bleef haar die stemming bij, een week-droeve stemming van zachtschrijnenden weemoed, waaruit ze even wakkerde wanneer een bezoeker binnenkwam.

En haar leven sleurde voort, ongemerkt rijend de uren tot dagen, de maanden opnevelend uit de grijs-tonende looming der weken.

Zij ging nooit uit, ongemerkt schuw-ontwend uit het langs-gaan van menschen, vreemd-angstend wanneer zij vóórdacht aan haar loopen door de ongekende

^J9