Line

’t Was een oud hooggebouwd huis, waarin, beneden aan de voorzijde, de winkel helder-licht rustigde boven het kleine pleintje, dat tusschen de wijkende straten levenloos neerlag. Achter den winkel schemerde een groot, laag-zolderend vertrek, waarin de kleine raampjes grauw-mistten door den hoogen opstand der grijs-kleurende muren van het nauwe, dun-beloopen straatje, dat langs de conditorei naar het pleintje leidde. Boven op den zolder was haar slaapkamertje, een klein, schuin-dakkend vertrekje met een groot, wijd-openend venster, waaruit zij, over de rommelende karteling der groezelroode daken, heel ver zag naar de groen-schuinende bergen, hoog achter het breede dal waarin het stadje neerblokte.

Langen tijd had het geduurd voor zij aan haar nieuw bestaan gewend was. In de eerste weken had zij haar werk gedaan met een altijd-klemmend gevoel van benauwdheid in de somber-nauwe omgeving waarin zij bewoog, voortdurend behoeftend diep op te ademen uit de klam-zware lucht die in de diepe straten loomde, met een huilend verlangen terug te zijn in de ruim-stille zuiverheid van de berglucht, die ’s avonds, even zacht-geurend, een onzichtbaar wolken naar haar heendreef, wanneer zij, vóór haar slapen gaan, uit het venster van haar kamertje leunde.

Langzamerhand was zij aan haar nieuw leven gewend en deed zij haar werk met de regelmatige weerkeering der bezigheden, waaraan zij de gelijkende dagen herkende.

Het was een drukmattend leven dat zij doormoeide.

17 2