Line

zomer gelukkig had gemaakt, kon zij zich niet denken, dat er al zoo lange weken waren voorbijgeleefd. En zij was plotseling gewakkerd uit de lichtende illusie waarin zij al die weken gedroomd had, voorbeeldend een nooit-eindigen van de heldering van kleur, waarin zij door de dagen ging, waarin zij voortsliep in de uren van den nacht.

Met het vertrekken van de gasten was het huis weer stil geworden, een bleek-matte stilte waarin het luidloos gouden herfstlicht een vredenden weemoed kalmde. En de dagen stonden weer oud-gekend, eentonig een na een, zonder wisseling, zonder verandering van stemming in de langzaam-aansluipende slaping van den winter. Alleen wanneer zij een brief kreeg, kleurde de grijze gelijkheid voor korten tijd heen. Dan liep zij dagen lang met zijn brief bij zich, hem telkens en telkens lezend tot zij had teruggeschreven en daarna doofde de matte geluidloosheid weer over haar voelen, vooruit wetend dat er weken zouden voorbijloomen voordat er weer iets van hem kwam. Zij voelde, dat zij in den voorbijgeganen zomer veranderd was. ’t Leek haar of zij plotseling was wakker geschokt uit een vaag-stemmende, leege roerloosheid, die zij heel ver nog hoorde nadroomen in haar moeilijk begrijpen.

Dikwijls ’s avonds, wanneer zij met haar moeder zat, luisterend de wijde rust die dood over het huis stond, probeerde zij in zich terug te wakkeren waaraan zij vroeger dacht, wat vroeger haar denken vulde. Maar altijd was ’t haar een even groote raadseling wat toen haar gedachten bezig hield en hoe zij had

14