Line

starend naar de verte, had zij voorzichtig haar hand van hem losgemaakt. Langzaam, draal-zoekend haar woorden, was zij weer begonnen te spreken, denke-loos spelend met haar handen door de hoog-gegroeide gras-bloemen waarin zij zat en geleidelijk hooger-vroolijkend haar zeggen, had zij gesproken van haar volgend leven, van wat haar droomen was voor de jaren van haar verder bestaan en had hem haar illusie voorgemooid, dat hij altijd bij haar zou blijven als haar lang-gekende vriend, van wien ze veel hield en die haar bij haar verloving bloemen zou geven, die zij zou houden vlak bij haar, buiten de anderen, de trouwgevoelde vriend die haar zou helpen in de moeilijkheden die nog eens in haar leven konden komen.

’t Was hem geweest of plotseling het landschap was veranderd, of een donkere wolkschaduw over hun zitten had genacht, of alles rondom was ingegrauwd tot een kleurloos-grijze tint, heenkillend de gouden warmte van het zonlicht. Maar krachtdwingend zijn voelen, had hij meegesproken met haar willen, belovend te zullen blijven in haar leven wat zij verlangde dat hij zou zijn, stil inpijnend de groote liefde die hij hoorde huilen in zijn borst.

Na dien dag was hij weer met haar geweest als te voren, levend in haar bestaan met een groot-warmende vriendschap, gelukkig in het voelen van haar zonnend gaan door het leven, alsof nooit een teerder voelen in hem was hooggebloeid, langzaam hooger en hooger, tot een wijd-gevende, mooi-kleurende liefde.

Toen de winter was gekomen, waren zij weer uit elkaar gedwaald en had hij haar telkens na lange

156