Line

spiegelen brandend tegen de bochtend-lage weilanden. Brecd-strekkend naar beide zijden stilde de stad, met den licht-rozen stand der huizen, hoog-spitsend de donker-grijze rijzing der torens boven de ijl-blauwe damp die over de daken dekte, even doorglommen van het korte sterren van ruitenglans, terugstralend de schitter-streeping van het zonlicht. In de luidloos-droomende stilte van den middag, fluisterde het ruischen van het zacht-neigend riet aan den waterkant een week-suizend schuiven, telkens wanneer de wind door de hoog-paarschende pluimen streelde.

Terwijl hij vaag luisterde naar wat zij hem vertelde, opziende uit zijn lager zitten naar het mooi-warmend fluweelen van haar oogen, had hij de behoefte sterker in zich voelen drangen om haar te zeggen hoe lief hij haar had, om haar te vragen om met hem te blijven zijn verdere leven, waarin haar meezijn zou mooien het lang-verloren geluk, dat eens in zijn dagen had gekleurd. Sterker dan ooit te voren voelde hij nu haar één-zijn met haar die hij eens had liefgehad, nooit nog was de ineenbeelding van beiden zóó onscheidbaar voor hem geweest als op dit oogenblik. Een tijdlang was hij beweegloos gebleven, bang in de klopping van zijn hart, dat hij misschien de groote mooiheid van zijn laatste leven zou ineen-donkeren, wanneer hij haar iets zou zeggen. Maar zonder het te weten, willoos doende alsof een ander zijn arm uitboog van zijn lichaam, voelde hij dat hij haar hand nam in de zijne, teer-streelend haar vingers met zacht bewegen.

Een korten tijd had zij plotseling gezwegen. Toen