Line

En de herfst was gekomen. Week-goudend van den teerblauwen hemel, stierf het roerloos-warmend licht over de aarde, een webbe van glans-dradend schijnsel zilverend over de bruin-tintende doodheid der neerklagende bladen. In de vroeg-schemerende avonduren begon een grijs-violettende damping te stillen over de straten, waarin even kort-geelend de eerste lantaarnlichten oppuntten, bleek-alleen stippend onder de wijkende rood-killing van de heen-gloeiende zon, een laat-schijnend, warm-goud vlammen laaiend tegen de diep-koudende egaalheid van de lucht. En een wijd-rouwend weenen treurde van de dag-gouden lichting, overklagend naar den herfstnacht, waarin de geuren van dood-gevocht blad luider snikten het heengeleefd-zijn van zomer-mooiheid, het angstig-nader dreigen van hopeloos leed, stil-sluipend in de duistering der winterdagen.

Op een zacht-warmen herfst-middag had hij met haar gewandeld en zij waren ver buiten in het gras gaan zitten. Voor hen, in onzienbaren afstand, breed-den de weilanden naar den horizont, lijnloos ineen-schemerend met de vage misting van ijle damp tot een zacht-buigende ronding, waaruit de blank-blauwende hemel, teer-kleurend hoogwelfde, een ruime koepeling van wolklooze egaalheid spannend boven de goud-stralende zon, die los, kort-glanzend, plekte onder de eindeloos-stille lucht. Laag beneden hen lag het water van de vaart in kleine kabbeling onder de week-luwe windzuchten, die zacht door de ruimte fluisterden, uitplattend naar de verte tot een zon-glans-schitterend meer, een zilver-schroeiend

‘54