Line

zij terugdacht aan de uren die zij met hem was geweest.

Dagen achtereen had het geregend, een staage, damp-suizende regen die dicht nevelde tusschen de grijs-schemerende boomstammen. Telkens brak in de egale zweving van geluid een dunne zonneglans door de boomtoppen, kort in eens ophelderend den bruin-soppigen grond, de vocht-donkere stammen zuiverend met duidelijke zwartheid uit den laag-deinenden mist, de regendruppels op de frisch-natte struiken trillend met kleur-spiegelende tikking. Dan was langzaam de nevel opgezogen naar de dicht-bladerende boomkruinen, dun-vlokkend tusschen de warreling van drup-klakkend groen . en de klamme zomer-warmte lichtte door het bosch, voortwuivelend de grijs-dunne misting van damp naar de wijde vlakte, waarboven de wolken uiteendreven met ijlende teerheid. Maar daarna duisterde de lucht weer ineen onder de luid-looze jachting der wolkdichtheid en de regen begon weer neer te draden over de boomen, een staage, ruisch-tikkelende inompeling van geluid, waartusschen de klettering der druppels op de aarde dof vaagde, laag naar onder geschud uit de zwaar-deining der hooge takken.

Al die dagen was zij niet uit geweest. Zij had in huis gewerkt, haar moeder helpend in het huishouden. In de dof-zacht-trieste stemming waarin zij had geleefd, was haar verlangen naar zonneschijn en de lichte uren der andere dagen hoog in haar opgewild, de behoefte om weer te zijn in de mooi-rustige zwijging van het bosch was langzaam heviger hoog-

IO