Line

maar weetloos, zonder het te willen, ernstigde zijn oud-geleefde voelen weer omhoog en hij ging met haar, als met een vrouw, die zijn gelijke was in leeftijd. En langzamerhand begon hij haar te zien als een lang-gekende vriendin, aan wie hij zijn leven toe vertrouwde, alles zeggend wat er in zijn dagen was geweest en die zijn jaren-geleden voelen nieuw-wakkerde, zijn jong-bewonderend opzien naar de teer-warme vriendschap van een vrouw in de eenzaamheid van zijn dagen, zijn hoog-dragende aureooling voor de mooie lichting, die een vrouw in het duister-droevend verlangen van zijn ziel kon kleuren.

De zomerdagen waren over hun samenzijn gehaast, één lange, snel-gekortte kleur-zang van hoog-stem-mende uren, een volle nieuw-bloeiing van zijn voelen, dat hij meende dat allang was neergedoofd onder de sombering van leed dat in zijn leven had gebroken en waaruit hij jonger stond, toen weer hij naar zijn werk terugging en haar alleen liet.

Weer had hij beloofd het volgend jaar weer te komen, lachend de woorden sprekend bij het afscheid nemen, alsof hij spotte met zijn zeggen, maar diep in zijn binnenste wetend, dat hij het zeker zou doen. En hij was weggegaan met een vage geluks-drooming, dat het vooruitzicht van den aanstaanden zomer hem zou helpen in de wijde eenzaamheid van den langen winter, die voor hem opdreigde en dat hij in de duisterende sombering der vroeg-donkerende winterdagen naar die mooi-lichtende belofte kon vooruitzien, vèr-kleurend in de langzaam-trekkende deeling der leege maanden. En na langen, langen tijd had hij

i43