Line

teruggegaan, in de tevreden herinnering van den zacht-mooien zomer, die hij naast haar had doorgeleefd, vast-gelovend dat hij het volgend jaar zou terugkomen, wanneer zij er ook weer zou zijn, zooals hij had beloofd toen hij afscheid van haar nam.

Maar ongemerkt, in den geregelden gang van zijn werk, was de herinnering aan de voorbije zomerweken heengeneveld en was haar beeld voor hem geworden als een vaag-gelijnde bleekheid, waaruit moeilijk haar werkelijk wezen duidelijkte, wanneer hij haar in de stads-straten een enkele maal ontmoette. Dan had hij moeite om haar terug te vinden, zooals hij haar den eersten keer had gezien, staande met haar hoog-lache.nd galmen in den lichten schijn, die de klanken rond haar donker haar kleurden. En ook dat visioen vaagde heen in de staag-eentonige snelling der dagen en eindelijk had hij niet meer om den voorbijen zomer gedacht.

En hij had weer doorgeleefd als voor dien tijd, in een loomende alleenheid.

Onbewust voortgaand in de diepe peinzing van herinneren, voelde hij zijn stappen schuinen naar omlaag. En opwakend uit zijn drooming, zag hij het einde van het voetpad voor zich, dat naar den breeden boschweg daalde tusschen den wijden uiteenstand der boomen. In ruim-schaduwende buiging hardde de weg onder zijn gaan, aan beide zijden gezoomd door de droog-grauwende grasranden, die duister heenschuilden in de lage bladering van het hakhout. Boven uit de kruin-scherming der hooge eikenboomen, dunde het onzichtbaar zonlicht, rond-heldere plekjes

140