Line

Op eens had hij haar zien opkomen uit de duis-tering van het boschpad, snel-loopend naar zijn gaan, van verre vragend naar den weg dien zij verdwaald had. Toen zij dicht bij hem was gekomen, was zij plotseling stil gebleven, verlegen-lachend opstarend naar zijn wonderend zien en ze had haar vragen herhaald, haastig zeggend de woorden, die vreemd, hakkelend tusschen haar lippen moeilijkten. Ze waren samen voortgegaan naar het dorp, voorzichtig sprekend de taal die hen beiden vreemd was, tot op eens het bewustzijn in ze helderde, dat zij uit hetzelfde land kwamen en uit dezelfde stad. En zij was plotseling hooggevroolijkt uit den ernst waarin zij liep en stilstaande was zij begonnen te lachen, een uitparelende lach, die wijd tintelde in de stilte van het bosch en waarvan een zilver-blank schijnsel leek te kleuren over haar staan, haar groot-donkere oogen plotseling helderend van een diep-schalkenden glans, haar frisch-mooie jongheid kleurend tot een toover-zangende lichtheid. Maar haar lachen was langzaam bedaard, zachtjes inlievend tot een spotvragend goe-digen, dat hij niet moest boos zijn en zij waren voortgegaan, plotseling dichter aaneenvoelend in het samen weg-zijn tusschen vreemden.

Zij woonde al eenigen tijd met haar ouders in het dorp, dicht bij het hotel waar hij logeerde en zij zouden er den heelen zomer blijven, omdat haar moeder moest herstellen van een lang-ziek-geweest-zijn in den afgeloopen winter. En zij had hem verteld, dat zij dikwijls alleen ging, omdat haar moeder te zwak was om ver te gaan en haar vader bij haar bleef. Dan

138