Line

van het bosch. Even zoekend uit de drooming waarin hij had geloopen, ging hij het smalle pad in, dat zacht-schemerend tusschen de schermende schaduwing der hooge boomen stilde. Vaag, zweef-hangend tusschen het hout, droomden de weeke harsgeuringen der dennenboomen, warm-loom in de koel-vochtende lucht, plotseling scherper ademend in de helle zonneplekken, die een wit-zilver lichten droogden op den mos-donkeren grond. De boomen stonden onbewegeijk in de middagstilte, met de donkere rechtheid der stammen oplijnend uit de lage takkenwarreling van het struikend hakhout, ineengroenend met de dichte strekking der bladkruinen, waartusschen in smal-looperende lichtheid het luchtblauw kleurde. In de wijd-drijvende stilte, suisde even telkens het vliegen van insecten kort langs zijn gaan, plotseling heengepunt in het zonlicht tusschen een takken wijking en daarna droomde de luidlooze weving der boschgeluiden weer over zijn stappen.

Hij herinnerde zich den middag dat hij haar voor het eerst had gesproken, ’t Was een middag als waarin hij nu liep, een helder-zomerende middag, in de wijde eenzaamheid der bosschen. Hij had den heelen dag gewandeld, een week-weemoedig gaan, alleen in de vage omdroeving van zijn denken, de eerste wandeling, die hij ging na den dood van zijn vrouw en waarin de weerkleuring der vroegere uren bij hem bleef, toen hij met haar had geloopen den eersten en laatsten keer, op reis, ver weg uit den rondgang der menschen, alleen in de teedering van hun nieuw-wakende liefde.

37