Line

naast een vrouw, die hem door zijn dagen zou helpen, hem steunend met de groot-offerende liefde van haar mooie ziel, dan kromp dikwijls een bang-jachtende benauwing in hem omhoog, dat misschien eens een dag zou komen, dat zij niet meer van elkaar zouden houden en dat zij naast elkaar zouden moeten doorleven den langen tijd der jaren, onverschillig, met het berouwend visioen van het heel mooie, dat in hun samenzijn eens was geweest en dat zij hadden verloren voor altijd. Maar op eens was die benauwing heen-gelucht, toen hij zijn vrouw had ontmoet. Plotseling op een avond, terwijl hij naast haar liep en ernstig praatte over het lustelooze, moe-droevende van zijn bestaan, had hij ’t voelen vastslaan in zijn borst, had hij ’t zien duidelijken, dat zij ’t was die hij naast zich behoefde, dat zij de eenige was die zijn leven zou mooien tot een hoog-gelukkige lichtheid. En ook in den tijd van zijn verloving, in den tijd van zijn ge-trouwd-zijn, had hij geen angst meer gevoeld; ’t was hem geweest of zijn denken was heengeblind door haar hoogheid, of zijn voelen, of alles wat hij peinsde, gehelderd werd alleen naar haar figuur, of er niets anders was, niets rondom hem, dan zij alleen.

Het groote geluk had maar kort gekleurd over zijn dagen. Zijn vrouw was plotseling ziek geworden, een snel-invretende, duistere jachting van heftig-pijnende ijling, waarin hij haar had zien inkleinen onder de hijgende trekking van haar moeilijk-ademende borst, ineenzwakkend haar mooi-jong lichaam tot een arm-droevende dunheid, waaruit diep-duister de vage mompeling van haar zeggen droomde, onwetend waar

¹35