Line

voor zijn herinnering, wanneer hij terugdacht aan hun eerste ontmoeten en waaruit hij haar jonge-meisjes-zijn moeilijk terugvond, dat vreemd-ver scheen te schemeren in de ongemerkt-snelle wisseling van beeld, waarin hij haar het laatst voor zich had gezien. En het visioen van ’s morgens stond weer voor zijn oogen, blank-lichtend in de zonnetrilling van den zomerdag, zweef-bewegend in de dunne omwolking van het bleek-doorschijnend gaas, dat rond haar lichaam schemerde.

Hij herinnerde zich den eersten keer, dat hij haar had gezien. Hij was toen buiten in de bergen, waar hij zijn vacantie doorleefde. In lange jaren was hij niet uit zijn werk geweest, angstig om alleen te gaan na de groote ellende, die in zijn bestaan had gesneden. Zijn jeugd lag toen al ver achter hem, een eenzaam doorgeloomde reeks van jaren, waarin weinig een paar kort-lichtende kleuren schenen, tegen de grauwe schemering, die over hem geduisterd had. Hij herinnerde zich altijd een gevoel van verlatenheid te hebben gehad, een groote behoefte om iemand naast zich te voelen, die hem den moeilijken gang door zijn leven kon helpen en die hem troosten zou tegen den vagen angst, dien hij voor het Leven voelde. Die vrees, een onduidelijke, lijnlooze vrees, had door zijn jeugd geklaagd, een benauwend opzien tegen de toekomst, tegen het moeten meeleven met anderen, waarin hij zich alleen, hulpeloos voelde, klein in de wijde onverschilliging der vreemden rondom zijn trieste gaan.

Wanneer hij soms in dien tijd dacht aan het leven

i34