Line

had geluid, stilde langsamerhand heen en de werkelijkheid helderde weer in zijn peinsen, waaruit hij een onzegbaar langen tijd leek te zijn weggeweest. Duidelijker begon het in hem op te voelen, dat de dag heen was, waartegen hij zoo angstig had teruggevreesd, dat alles was voorbij gesneld, wat hij voor zijn denken had gezien als een pijning die nooit zou ophouden, onder de eindelooze langzaming der uren. Nu hij het jonge paar had weggebracht, ongemerkt uitgeslopen van de roezige drukte van het feest, voelde hij plotseling een raadselende vreemdheid om zich terug te bewegen onder al die gasten, die hem onverschillig waren en waartusschen hij lange uren had geleefd als in de neveling van een werkelijk-lijkenden droom, telkens zich zelf ziende in zijn doen, wanneer een oogenblik de nuchtere waking van zijn spreken in zijn luisteren zuiverde. En onverschillig voor wat zij van zijn plotseling heen-zijn konden zeggen, ging hij langsaam-slenterend voort, zijn denken dwalend naar de jaren van zijn leven die nog zouden komen en naar de herinnering van alles wat heen was voor goed.

Vijf jaren geleden had hij haar het eerst ontmoet, een kind nog tegen zijn oud-voelen van man, over wiens leven al zooveel wanhoop had gesleten. Zij was een kind nog, onbewust van de jong-frissche charme die toen al van haar uitlichtte, van haar zacht-volgroeiend, tenger lijf en van haar donker-tressend haar, dat een duizelend geuren rond haar teer-matte hoofd nevelde. In vijf jaar was zij geworden tot een mooi-volwassen vrouw, nieuw-veranderd

•33