Line

De trein schoof gelijkmatig-sneller heen langs zijn groeten. In de plotselinge heldering van het perron, bleef hij bevveegloos staren naar het donker voort-slangen der wagens, achter de pluimende wolk-witheid van de locomotief, tot zij wegkleinden tusschen de heuvelplooiing van den grond.

Toen hij opkeek was hij alleen. De beambten waren weggegaan; het station lag leeg, met de ongelijke stapeling van wat vrachtgoed voor de kleine loods. Heel in de verte donkerde onduidelijk het zachte brommen van den trein, weeker en weeker in de namiddagstilte. De blanke stoomwolken waren onzichtbaar uitgedund in de warme lucht, heel teer nog even ijlend tusschen den roerloozen boomen-opstand langs de spoorbaan.

Achter hem lag het kleine stadje uitgeleefd onder de middagrust, even doorgelangzaamd van het kraken van een egaal-voortbolderende wagen, waarvan het kartelen over de ongelijke steenen kort ophield in het omhoeken van een zijstraat. De stilte dekte over de lage huizen, waarvan de kleuren wezenloos vlekten onder het licht, donker telkens tusschengeplekt door de kruinen der boomen, die hoog boven de daken-schuintcn groenden.