Line

geleefde werkelijkheid, waaruit een grauwmatte kleurloosheid omhoog zweeg, een ver-geweten bekendheid, vreemd opduisterend naar mijn zien, als schim-scheme-rend de vaaggewischtte trekken van iemand die ik lang-voorbij gekend had en die in mijn herinneren bewaard was, onbewust veranderd, lijnloos, zonder omtrek.

Er waren brieven van mijn ouders, grauw gëoud met donker-gesleten vouwen; mijn ouders waren allang dood. Brieven van jelui in dien tijd, met de forsch-karakterende letters van jong-zijn, met woorden van opkleurend leven en hoognioedigende beloften van geluk; kleine stukjes papier met toen-mooi-zangende herinnerings-kleuren, heenvergeten tot nauw-nabeel-dende momenten; bloemen hard, vaag-kleurloos gedroogd tot ingeschrompeld bros-brekend stroo, een muf-gestofde, wezenloos-starende uitgeleefdheid, waaruit een vale duizeling wolkte, zacht-scherp geurend tegen de lam-matte schemering van het heensnikkend uur waarin ik zat. En onderin lag het album dat ik haar had gegeven, een ander boek dan wat op eens in mijn denken stond, oud-verworden met de troebele vlekking van het omslag, waarop het goud was heen-gegroezeld tot roestig-bruin-glanzende vlekken, de letters ingeglimd tot laag-diepende schijnsels van smerig zwart, een duister-kleurende vervuiling van vroeger helder-vroolij kende kleur, klam, vocht, gedeukt onder de loode slaping der jaren, waarin het luidloos had gelegen, ongeweten voort in de lichtlooze donkerheid van heengenevelden tijd.

Voorzichtig tillend probeerde ik de saamgevochtte bladen te openen, nieuwsgierig in mijn plotseling

126