Line

Buiten draadde de regen voort, altijd voort, ongescheiden ineenschemerend het kleurlooze daglicht naar de donkere zwartheid van den avond. Heel ver bromde het kort-schokkend aandenderen van den laten middag-trein naar het stadje, even in het langzaam stilstaan schurend over de rails met een klaag-scherpend geluid, kleine, blaas-ploffende wolk-stooten dampend door de luidloozc stilte. Kn de trein kortte weer voort, een huil-droevend fluiten welvend over de velden, lange pluimen laag-drijvenden rook achter-zwartend onder de vocht-grauwe vulling van de regen. En daarna was alles weer stil. Alleen de regen begon vaster neer te stralen uit de dikker-wolkende lucht, een week-luidende knettering spattend tegen het venster, waarvan lange, luidloos-slangende druppels naar onder huilden.

Terwijl ik zat na te soezen wat ik alles nieuw had doorgeleefd in de herinnering van al die jaren en ik willoos heen-en-weer zocht in de leege 14 of er nog meer was uit mijn vroeger leven, vond ik achterin geschoven het pak waarin ik alles van dien zomer had bewaard. Eerst kon ik me niet te binnen brengen wat het was, ik was de kleur er van vergeten, die veranderd was door de stoflaag die er overheen had gedicht. Maar toen op eens zag ik alles weer voor me en herinnerde ik me de plooien waarin ik het papier zooveel jaren geleden had gevouwd. En toen heb ik het geopend, langzaam en voorzichtig, angstig dat ik te plotseling de beelding van die lang-voorbije maanden zou weerzien.

’t Was een groote doodheid die voor me lag, een heen-

125