Line

mat-witte sneeuwlicht dat van den dicht-wolkenden hemel klamde, met lange, beweegloos-zwijgende avonden, waardoor het suizen van den wind bolde, hoog-schuivend in de vèr-aanruischende boomtakken.

De twee laatste zomers zag zij altijd voor zich. Onder de Iogé’s was een jonge man, met wien zij langzaam meer en meer intiem was geworden. Eerst waren het korte ontmoetingen geweest in den tuin, wanneer zij onder haar werk even buiten moest zijn, en langzamerhand was hij vertrouwelijker geworden en was hij bij haar en haar moeder komen praten, ’s avonds wanneer zij, na haar werk, voor het huis zaten te wachten tot de nacht kwam. Dan vertelde hij zijn leven in de stad waar hij vandaan was, in zijn land ver achter de bergen, dagen lang reizen van daar, sprekend over allerlei dingen waarvan zij nooit had gehoord en die haar in haar hoofd bleven naklanken wanneer zij te bed lag en wakker naar haar raam staarde, waar de klimop-bladen donker hoekten in staage nacht-wind-trilling.

Soms vroeg hij haar om met hem te gaan wandelen, Zondag’s wanneer er niets voor haar te doen was. Dan ging zij met hem door het bosch, onder de dicht-grijze duisternis van de naast-elkaar hoogende stammen, week-loopend over de dik-zacht begroeide paden, waarin hun stappen dofden onder den kort-luiden stemslag van hun spreken. Wanneer zij moe was, gingen zij in het gras zitten, op een wijd-open ruimte tusschen het hout. Dan, terwijl zij rechtop leunde tegen een boomstam, ging hij voor haar liggen languit leunend op zijn arm, zijn handen doelloos

8