Line

ruimheid van den vijver. Met een korte handbuiging schuinde hij zijn sigaar naar omlaag, waar zij klein-sissend even plompte, beweegloos heen-en-weer schuddend op de wijduit-kringende golving van het voortrimpelende water.

Toen, terwijl zijn oogen denkeloos de langzaam-heengladdende trilling van den vijver na-zochten, sprak hij toonloos voort, zijn woorden droomend naar zijn eigen peinsen: „Jaren later pas, toen bijna alles van dien tijd was neergedekt onder de duistering van vergeten en toen alleen nog plotseling soms de weerbeelding in verre tusschenpoozen voor mijn herinnering stond, opkortend voor mijn denke-zien door een vreemd-nalichtende kleur van zomerdagen of het week-weemoedig berouwen van een stil-glanzenden herfstzon, die van den blauw-zwijgenden hemel goudde, is de moeheid van herinnering daarvan op me gedonkerd. Een matte, lustelooze moeheid, die me het heele bestaan heeft leeren voelen als een groote, wijd-omhangende geheiming van angst-dreigend leed, zonder belofte, zonder licht, dat tegen de Ieege nutteloosheid van het leven kan kleuren. Dat gevoel van dor-duistere leegte, van wanhopig voor-niets-zijn, die lusteloosheid om verder te moeten gaan den moeienden weg van mijn bestaan tot wie weet hoe lang, tot een ongezien einde, waarin een laatste duistering zal dekken over mijn denken, de spottend-leege oplossing van de raadseling die ik het bestaan voel, is in me geslopen jaren later.

’t Was een lam-doffende winterdag, een van die dagen dat je ’s morgens opstaat met een moew-

122