Line

veel zou vermoeien en dat het haar kwaad zou doen.

Het was een hoog-gouden herfstdag met een wij d-lichtende zonnekoepeling over de velden, waarvan het donker-korte groen leek nieuw te leven onder het helder-zachtend licht, dat van den ruim-spannenden hemel stilde. Zuiver vóórdonkerend uit de nevellooze verte, kleurde het bosch met een heldere glanzing van diep-groenende frischheid, waartusschen het lichtbruin der loofboomen stond in scherp-gelijnde plekken. In de wijde stilte van den middag, stonden de bloemen in het tuintje met hun kort-tikkende kleuren tus-schen het diepe groen der bladen, met de wijd-geplooide karteling der kelken opstarend naar het licht, dat een zilver-week schijnsel neerwebde over hun laatst-levend mooi.

Zij zat weer op haar oude plaatsje in de zon, haar handen in haar schoot, met een week-gelukkig lachje te kijken naar alles wat wij haar hadden gegeven en dat wij voor haar op het kleine tafeltje hadden neergelegd, tusschen de vroolijk-helderende kleuring van bloemen en groen. Zacht-pratend met voorzichtige stemmen om haar niet moe te maken, zaten wij naast haar, lieg-zeggend dat wij het volgend jaar weer zoo zouden zitten, wanneer ze zou beter zijn, plotseling telkens inzwijgend onze woorden voor het dof-droeve opstaren van haar gezicht naar ons heen. Toen op eens, terwijl wij een tijdlang stil waren, zakte zij langzaam haar hoofd tegen de hooge leuning van haar stoel en terwijl zij uitstaarde naar de zonnende verte van het bosch, braken langzaam de tranen in haar oogen, luidloos glijdend

116