Line

blankende witheid over de verre stilte van het veld.

En diep in mijn borst snikten zachtjes haar woorden, dat ze weer beter mocht worden, ze wilde zoo graag haar dorpje nog eens weerzien.

In het voorjaar is zij gestorven, langzaam, zacht en luidloos, een rustig heenslapen naar de wijde duisternis. Daarna ben ik een ander mensch geworden.

Ik ben wakker geschud en na dien tijd heb ik geleefd in de werkelijking van het leven, dat rondom me donkert en ben ik heengenuchterd uit den leugendroom, waarin ik tevreden was geweest. Na dien tijd heb ik veel gezien en heb ik veel meegeleefd. Maar altijd weer, wanneer de winter komt en ik door de moddervuile straten loop van de armenbuurten; wanneer ik bij de menschen kom in hun leeg-gearmde kamers, in de misère-naaktheid waarin ze worden geboren en waarin ze sterven, zonder andere verwachting dan dat hun bestaan alleen beroerder kan worden: wanneer ik ze hoor, platgeslagen berustend in de liefdeloosheid van hun leven, dan denk ik altijd aan mijn oude moedertje en dank ik den hemel dat zij ten minste nog één illusie had, die lichtte in de grauwe leegheid van haar gesleten dagen. Want zelfs dat hebben ze niet altijd.

Voor de herinnering van het oude vrouwtje ben ik hier gekomen en kom ik elk jaar terug. Maar elk jaar is ’t me moeilijker om weer hier vandaan te gaan en elk jaar, wanneer de zomer komt, verlang ik heftiger om weer hier te zijn. Elk jaar slijt ik door mijn voelen een beetje meer, elk jaar maakt