Line

ziekten die je niet denkt, dat je eigen moeder, je eigen zuster kunnen krijgen. Je ziet ze een tijdlang, telkens wanneer je op de zaal komt en dan verdwijnen ze dood of genezen, en er komt weer een ander. Er zijn er zooveel die oparmen uit de geheimzinnigheid van de stadsbuurten en er weer in verdwijnen. En zelfs hun lijk zie je anders, wanneer het ligt op de tafel van de anatomie, opgesjouwd uit den smerigen schemer van den kelder, zonder andere belangstelling dan van onverschillige studenten die voor de lijkopening komen en van den zaaldoctor die om ’t geval komt.

Dien winter heb ik nooit vergeten. Uren bleef ik soms bij haar bed zitten luisteren naar de lange verhalen uit haar jeugd, van haar kindertijd, van haar leven later. Niettegenstaande de groote ellende die ik toen heb gevoeld, voor ’t eerst, hard en scherp, een ellende die me op eens ruw wakker bonkte uit mijn egale tevredenheid, is me altijd een herinnering aan die uren bijgebleven van zacht-intieme mooiheid en van iets heel liefs, iets teer-weemoedigs, waarvan ik nog den naklank hoor klagen in mijn borst.

Nu, na jaren, voel ik telkens die middagen weer. Meestal kwam ik na het bezoek-uur bij haar. De zaal was weer neergestild onder de zachtbewegende rust die over de bedden droomde, waarin het fluister-spreken der patiënten om de kachel een weeke suizing schoof. Het hoog-witte licht dat in het midden van de zaal over de tafels glansde, begon onmerkbaar heen te lossen naar de schemering onder den omgang, ineen-poederend naar de verre hoeken, waar een weeke duisterheid treurde, langzaam dichter ineenlagend

102