Line

drinken te geven. Er kwamen dagen dat ze ’s morgens opstond om naar haar werk te gaan en dat ze bijna niet voort kon door moeheid; dat zij ’s avonds bijna niet naar huis kon loopen door de moeilijke zwaarte van haar gezwollen voeten, die ze in haar schoenen moest persen; uren die zij moest blijven rusten in haar werk door een plotseling ophijgende benauwdheid, waarin haar hartslag stikkend bonkte. En ongemerkt sleet zij ineen en moest zij haar werkhuizen er aan geven. Zij bleef nu voortdurend t’huis, kleinlevend van de weinige centen die zij van een paar vroegere mevrouwen eiken week kreeg. Zij was in de bedeeling gekomen, met al de armoe van een stadsboekje, zooals ze ’t noemen, van sukkelen naar het armkantoor en uren wachten tot je beurt komt, om een paar roggebrooden te krijgen en een paar stuivers om verder de dagen door te komen.

Eindelijk was ze zoo erg geworden, dat ze ook dat niet meer kon doen, dat ze niet meer uit kon gaan. En toen had de dokter haar naar het ziekenhuis gestuurd. Daar had ze al maanden gelegen toen ik bij haar kwam.

Een lange zomer was er voorbijgegaan die ze niet van de zaal was geweest, en nu lag ze geduldig te wachten tot den volgenden zomer, misschien mocht ze dan naar huis. Wat haar huis was, wist ze niet. Haar boeltje stond bij de buren, want ze had haar kamertje niet kunnen aanhouden nu ze in het gasthuis lag. Ze zou wel weer een hokje zoeken, wanneer ze ontslagen werd. Ik wist, dat ze nooit zou worden ontslagen, daarvoor was ze te ver

IOO