Line

slechte lucht, slecht eten, het droeve misère-bestaan van volkskinderen in een achterbuurt, zonder zon, zonder vreugde, zonder een lichtheid in de trooste-looze leegheid van hun kinderleven.

Later pas heb ik dat bestaan begrepen, later pas, toen ik stadsdoctor was en ik dagelijks kwam in de krotten van een achterbuurt: dat wonen in kleine hokken zonder lucht, zonder zon, met even eiken dag een dun-bleek zonlicht dat op een blinde muur buiten het raam druipt; het bestaan van dankbaar moeten zijn voor de zelfgelukkige weldadigheid van rijken, die opkomen in de ellende der stinkhnizen in de warme koestering van hun kleeren; een leven van altijd angst-staren naar den volgenden dag, naar den winter die komt met dagen van kil-vochtige kou en gebrek, naar zomerdagen met pijnend gooren van ongedierte, dat niet te keeren is in de dof-broeiende walming van lompen en oud-versmeerde kleeden. Daarin had ze geleefd, jaren en jaren. Toch was ze weer opgekomen.

Nu ze alleen over was, had ze een betrekking genomen als schoonmaakster op een kantoor, eenige dagen in de week en had ze geleidelijk al haar dagen vol. En toen heeft ze wat beter kunnen leven.

Maar langzamerhand was ze gaan sukkelen. Zij had tijden van hoofdpijn, die ze den heelen dag in haar bed moest blijven, razende hoofdpijnen waarin ze hulpeloos alleen lag, moeilijk opkomend telkens wanneer een plotseling hoog-schuddende braking haar lichaam schokte, even geholpen door een buurvrouw die nu en dan eens bij haar kwam om haar wat

99