Line

Eerst had ze tijden lang geprobeerd een betrekking te krijgen, maar die twee kinderen waren haar altijd in den weg en zij verdiende niet genoeg om ze uit te besteden. Daarna heeft ze genaaid voor de menschen, een honger-bestaan waarin haar krachten langzaam inzwakten, doordat zij niet genoeg te eten kreeg. Toen is ze hertrouwd, ’t Was iemand die ze al kende zoolang ze in haar huis, drie hoog in een nieuwe buurt, woonde, een goede, geschikte, stille man, die van haar hield en die haar wilde trouwen en niet opzag tegen de twee kinderen die ze meebracht. Korten tijd nadat ze getrouwd waren, was zijn zaak achteruit gegaan; ze hadden geworsteld tegen de ellende, die nader en nader dreigde en eindelijk kon het niet meer. De zaak werd verkocht en hij probeerde ergens een betrekking te vinden. Maar langzamerhand was hij achter-uitgegaan, verder en verder, vreemd-wordend van den man dien ze in hem had gekend en eindelijk was hij aan het dronkelappen gegaan, eerst een enkelen Zaterdag-avond t’huis komend met een lichten roes, daarna avonden dat hij dronken neersmakte in de kamer, waar hij bleef ronken tot den volgenden dag, een langzame, gestaage verzwijning door den drank. Op een avond hebben ze hem naar het ziekenhuis gebracht, kapot geslagen in een dronkemansvechtpartij en toen is hij gestorven.

En weer was ze minder en minder geworden. Zij was in een oude volksbuurt gaan wonen op een bovenkamertje en ging uit werken. Haar kinderen waren ook gestorven in het gasthuis; uitputting,

98