Line

uit de gelukkige droomen van mijn denkeloos bestaan. Het was een oud vrouwtje, een goedig gerimpeld moedertje, klein-tevreden in haar lange ziek-zijn, moeilijk pratend haar vreemd-hollandsche woorden, met een trillende mummeling van haar kin. Zij had een langzaam-geslopen ziekte, die haar geleidelijk haar oude krachten had heengevreten ; haar hart was aangedaan, een jachtende, kleintrillende hartslag, dungolvend in haar magere pols; een heengeleefd, opgemoeid vrouwtje, zonder vooruitzicht in haar oude leventje dan alleen het verlangen om nog eens hier, in haar geboorteplaats, weer te komen en alles weer te zien waar zij haar jeugd had geleefd. Dat heb ik later pas gehoord.

Maanden later werd ik co-assistent op die zaal. Toen kreeg ik den kant waar mijn oude moedertje lag. Doordat ik eiken dag bij haar kwam en met haar praatte, werd ze erg vertrouwelijk met me en toen heb ik zoo bij stukjes en beetjes haar leven gehoord. Zij was als jong meisje hier van daan gegaan naar beneden in een betrekking en had toen gezworven van de eene betrekking naar de andere, tot zij in Holland is gekomen, ik geloof als kinderjuffrouw. Daar had ze kennis gekregen aan een jongen met wien zij getrouwd is en met wien ze een paar jaar gelukkig is geweest. Toen werd hij ziek en is dood gegaan. En daarna is de ellende begonnen. Alles wat zij hadden overgespaard was op, zij had niets meer, zij kon niet meer blijven wonen waar zij was. Zij had twee kinderen voor wie ze moest zorgen.

97 7