Line

Eigenlijk viel het je tegen. Voordat je in het ziekenhuis kwam, verbeeldde je je dat er een wijde droefheid zou huilen en een gillende krijsching van misère, dat je zou terugschokken voor al de rampen die je voor je zou zien. Wanneer je voor het eerst op de zaal komt zie je geen zieken; dan zie je alleen bedden met menschen, hier en daar wel een die er niet zoo goed uitziet, een die erg bleek en mager is, maar ’t heeft alles zóó’n ander uitzicht dan je ’t je hebt voorgesteld, dat je zelfs een prettigen indruk krijgt. Later ga je pas zien. Wanneer je er meer komt en wanneer de dekens worden opgeslagen, dan komt de misère los, dan pas zie je de navrante magerheid, de lang-gedunde beenen, uitbottend aan de knieën, de gezwollen voeten, moeilijk drukkend in de matras, de koude beweegloosheid van verlammingen, de diep-zwartende voortvreting van het doorliggen,

Het was de eerste winter dien ik in het ziekenhuis kwam. Wij hadden cursus op de vrouwenzaal in het oude gebouw. Dat is nu ook al weggebroken en er zijn ziekenzalen voor in de plaats gekomen, ruim, luchtig, met de blanke helderheid van de muren waartegen het licht, dat door de hooge vensters staat, zacht en duidelijk kleurt. Toen was het een oude afdeeling, met vensters heel hoog boven een omgang die langs de heele zaal hoekte en waaronder de bedden stonden in een altijd-schemerend licht, een lange, eindelooze rij, egaal vierkantend naast elkaar tot de verste hoeken.

Daar heb ik mijn eerste patiënt gekregen om te onderzoeken, en daar ben ik het eerst wakker geworden

96