Martha

79

Sluipend zweefde een zacht-rood schijnsel door de kamer, têerkleurend een spooklichtende drooming over den verdrietigen schemer die treurde op de meubelen, tooverend een nooit geziene vloeing van geheimzinnige weemoed door de donkere sombering in het vertrek, wevend een ijlzichtbare webbe dun, rustigend licht, bindend een ernstig-zwijgende bundeling van laat-scheidenden zonneglans naar de breed-gescheurde wolklucht. En ’t rood-warmend licht zoog langzaam heen, overstillend in een diepe drijving van geel-goudende poedering, nêerdoffend een gestadig dichter-dek-kende donkerte in de kamer. In een luidlooze weglossing mengde de dunne helderheid aan den hemel ineen, donker-strak-blauwend een wijd-diepende uiteen-schuiving der wolken, klein-pun-tend de week-trillende zuivering der sterren tegen de hoog-rustende vrieslucht.

Zij bleef liggen, starend in de dicht-fulpen duisternis die loomer sliep op de meubelen, vaag-wisschend de omtrekken tot heen-zachtende verdwijnen. ’T was of een moe-rustende onverschilligheid benauwend streek over haar denken, lusteloos lammend haar willen naar een ander bestaan. ’T was nu eenmaal zoo ’t zou zoo blijven zoolang ze leefde. Nooit zou ze hebben wat ze verlangde, ’t zou nooit kunnen worden zooals zij ’t kleurde in de losdwaling van haar gedachten,