Martha

6₄

denken, dat zij nooit zou krijgen wat zij zich had voorgezongen in de lange, eenzame uren van haar jeugd. Nooit zou ’t anders zijn, nooit zou zij staan zenuwtrillend in het hooge zilverlicht waarin hij zou geknield liggen, opziende naar haar oogen met smeekende liefde, drukkend haar nêer-hangende hand tegen zijn wildkloppend hart, omarmend de zoom van haar kleed met snikkend-biddende kussen. En luidloos schemerden de tranen op in haar oogen, donkerend den grijs-nachtenden lichtschijn waarin zij liep, weg-duisterend de kleur van haar illusies tot ineenvagende vormeloosheid, vèr opstaand met onduidelijke brokkeling.

Langen tijd liep zij stil-denkend naast hem voort. Toen, wakkerend uit haar peinzen, begon zij te zeggen wat zij al had hooren vermoeden in haar vooruitzien den langen winter door, kalm volgend de verandering van hun omgang, herinnerend de geleidelijk-kleurende toon van hun wêerkomen met elkaar waarin ongemerkt een têere tint was gewarmd, innigend hun eenvoudig samenzijn tot een ernstige vriendschap die lang-samerhand was doorgegloeid tot het liefde-voelen wat hij had gesproken naar haar heen. En rustig als dacht zij tegenover zichzelf vertelde zij het vragen dat zij zoo dikwijls gezet had voor haar denken, den moeielijken twijfel dien zij zoo dikwijls had zien onrustigen in den gelijk-tevreden gang