Martha

⁶3

in haar moê-kalm hoofd wat hij sprak, zij voelde den mêe-voerenden druk van zijn arm op de hare, werkelijk voor haar zien wist zij de late stilte rondom hun loopen, de donkere huizen slapend in een egaal-schemerende rei langs hen heen, de oude stom-stammende boomen onbewegelijk rechtend boven het zwarte, loom-hangende grachtwater, de lantaarnlichten recht vlammend tot een vèr-stippende, schemer-helderende vloeiing waarin hun schaduwen kortten en lengden in regelmatigen wêerkeer, de even zuiver-opvagende geluiden om hen heen, mengend het mêeleven van anderen in hun gaan, gewoon, kleurloos nuchterend het vonkend beelden van wat zij verwacht had tot een smartende werkelijkheid.

Zij had ’t anders gedacht, gaande in een gelukkig omzingen van hoog-groenende heuvels, onder een wijdruimende heldering van den hemel waaruit een trillende zilverschijn nêerpoederde van hel-glazend licht, vaag-wevend een suizenden zang van têer-wevende geluiden; zij had ’t gedroomd, ver buiten den onverschilligen gang der menschen, nêerrustend op den uitgroenenden grond onder de beschermende schaduw der ernstig-zegenende boomen, in een innig-drukkende omarming van eeuwig-belovend geluk. En plotseling voelde zij, dat ’t nooit zou gebeuren zooals zij ’t had gewild in de mooi-zwevende romantiek van haar meisjes-