Martha

6i

iets te zeggen, telkens instillend de kort gesproken woorden, verdrietig luisterend haar doffe sprakeloosheid. En op eens voelde ze dat hij zijn arm schoof onder de hare, haar dwingend dicht naast zich, overdrukkend met de warme aanraking van zijn hand een têere vertrouwelijkheid naar haar heen. ’T was of een machteloose weekheid neer-zwakte in haar lichaam, opnevelend naar boven alles wat ze had geleefd in een lang-somber behoeften naar een diep-innig uitvertrouwen van haar lijden, uit te zeggen wat omwoelde in haar verdriet, haar verre jeugd, haar alleen zijn in de uitgroeiende hoogte van haar liefde-willend gemoed, de tegenstootende kilheid waaronder ze had geloopen in haar eenzaamheid, de pijn-slaande vijandschap die krijschte door haar huis, brekend een stootende wanhoop in haar dagen.

Langsaam waakte ze op uit haar wetenloos loopen door de fluisterspreking van zijn stem, naast haar wolkend met grijze doezeling, wiegend in haar hoofd een têersuizende heenslaping van haar denken. Maar duidelijkend in haar hooren zag ze heller en heller de woorden kleuren tegen den grijsscheme-renden opstand van de nacht wakkerend haar soezen tot een scherplijnend begrijpen wat hij sprak.

En op eens zag ze waarschuwen wat ze zoo dikwijls gevreesd had in haar eenzaam denken, wat ze had weggehouden wanneer ’t opdreigde