Martha

6o

voelde zij een lusteloose matheid hangen over haar lichaam, nêerduwend haar rug met pijnlijke zwaarte, drukkend boven haar hoofd een doffe volheid, warrelend door haar denken een telkens wêer-zaniken derzelfde gedachte. Ze was stil gebleven, starpeinzend voor zich uit, luisterend naar het teemen van de zacht-gesproken woorden achter in haar mond, telkens heen-en-wêerend dezelfde dingen met een zwijgende bezigheid.

Toen de anderen s’avonds waren gekomen hadden ze eerst in den tuin gezeten, onwillekeurig zwijgend onder den looden druk van haar lusteloos stil-zijn en ze waren uitgegaan, wandelend langs de verlaten, warm-donkere grachten, loopend onder de breed-spreidende onbeweeglijkheid der bladertakken. ’T was haar of ’t een jaar vroeger was toen ze ook zoo naast hem liep, ver achter de anderen, soezend op de regelmatige beweging van hun voetstappen, voelend in de hooge kalmte van den stijgenden nacht de zachte langsraking van zijn arm. En nadenkend den voorbijen dag, angstig te spreken onder den week-vloeienden weemoed van den avond, voelde ze trillen in haar borst een smeekende behoefte uit te huilen wat ze geleden had al lang, terugziende den mooien lichttijd van een jaar geleden helder opstaand tegen de somber-smartende uren van later.

Hij liep zwijgend naast haar, telkens probeerend