Martha

57

mend na elk woord dat zij weg spraken in bedoelende scherpte. En Martha voelde, dat ze niet lang kon dringen tegen de dofifende moêheid die drukte op haar dagen, gebroken pijnend haar zwaar-loodend hoofd, donker ziende haar leven dat zoo zou moeten doorzieken onder een nooit-eindigenden twist.

Langsamerhand begon het denkbeeld in haar op te woelen heen te zijn uit die omgeving, weg te gaan heel ver bij andere menschen, vreemden die met haar zouden zijn gewoon, niet wetend haar voelen en denken, niet hatend haar anders zijn buiten den gewonen sleurgang van het leven. Maar wanneer ze er over nadacht, zoekend in haar hoofd hoe dat zou kunnen, hoe meer ze zag dat ’t nooit kon gebeuren, denkend aan den tegenstand van haar vader die haar niet van zich weg wilde behoeftend in zijn eentoonig leven haar loopen om zich heen, klein-schuw vrezend alleen te zijn onder het breed-heerschende kijken van zijn zuster.

Er waren dagen, uitrekkend tot lange weken, die zij naast haar tante doorleefde zonder spreken, gaande haar gewoontesleur van het huishouden met een ingeknepen zwijgen van haar woorden, wegblijvend alleen op haar kamer de uren van den dae tot s’avonds dat haar vader thuis was en zij in de huiskamer kwam, blindziende het lichaam van haar tante, onwillig hoorend haar