Martha

55

stiller, telkens kort-brekend een zacht geluid in de dichtstaande innigheid der schemering.

En dikwijls was ’t Martha of ze machteloos was tegen het opdringend visioen dat haar terugdwong te denken aan het vorige jaar, aan den ver achter haar wijkenden zomer, vloeiend in haar herinnering de avonden toen zij buiten was, de dagen die zij doorliep onder de hoog-stralende zon, strak staande in schitterende strekking boven de grijs-stoffende wegen. In regelmatig-opkomende beelden zag ze wêer de mooi-verrende dagen voor zich, de eerste dagen met haar broêr, hun ontmoeten met de anderen en altijd opstaand aan ’t einde den dag langs de Ourthe, de innig stille wandeling naar Houffalize, de breedliggende velden op het plateau, den schuin-slingerenden weg naar het dal, waarlangs ze had geloopen met hem, naast hem in een onbegrepen innigheid, ziende zijn voortstappende figuur in de hoog-gouden daling van het zonlicht, dichtstrijkend tegen haar arm met een diep trillende binding van haar nooit gezegd voelen.

En ze bleef staren in den zwijgenden nacht, zacht-neuriënd door haar denken wat ze dien avond geleefd had in nooit gevoelde têerheid.

Zoodra ze weg waren ging ze naar haar kamer, vast in zich houdend de stemming waarin ze was geweest, angstig te blijven onder het hard-brekende spreken van haar huisgenooten. Dan liep ze de