Martha

54

vage bemoediging dat ze zich zou vergissen en ze mooide voor haar oogen een verder leven naast hem in een innig-trouwen omgang van dicht-beschermende vriendschap, gaande in een mêe-gevende wisseling van telkens terugkeerenden steun, maar ze voelde dat ’t niet waar was wat ze zich vertelde met moeielijk zoekende overtuiging en in haar moedeloosen twijfel schudde zij haar denken naar iets anders, vrezend te zien wat zij wist dat zou komen met onvermijdbare zekerheid.

De zomer was gekomen.

Ongemerkt waren de Vrijdagavonden veranderd van kleur, weglossend de intieme warmte van het winter-binnen-zijn naar een ruimend leven onder den koel-starrenden hemel, diep strakkend in vlekkeloose gelijkheid.

Zij bleven zitten in den tuin, luchtend onder den hoog-onbewegelijken opstand der boomen, rustig pratend met gelijke stemmen in de nêer-zwevende schemerspikkeling van den nacht. Dan sluimerde langsaam een ernstige slaap over de omliggende tuinen, nêerstillend een duister-staande geheimzinnigheid over de instompende scheiding der dingen, donker inktend tegen de verre ster-tinkelende lucht de vlekking der boomtoppen. In de vaag-fluisterende melancholie van den heen-weekenden avond spraken hun woorden stiller en