Martha

53

voelen twijfelen door haar binnenste, herinnerend haar vroegere droomen, willend dat ’t anders zou zijn, een hoogvlammend geluk dat zou duizelen om haar hoofd, wolkend een helkringenden goud-schijn rondom haar, blauwend een lachend visioen van uitzwevende helderheid om haar hoog-zingende gedachten. Zij hield veel van hem, meer dan ze ooit gehouden had van iemand om zich heen, ze hield vast aan het weerkomen der Vrijdagavonden, bang voor de groote lêegte die zou nêerslaan in haar leven wanneer hij er niet meer zou zijn; hij was in haar gewoongaande dagen geworden haar groot-belovende steun die met haar leefde, voelend wat ze dóórdacht in de eenzame afzondering waarin ze bleef wanneer hij er niet was en toch wanneer ze opzette voor haar denken dat er een uur zou komen dat hij voor haar zou staan vragend wat ze allang zou weten, angstig smekend dat ze met hem zou blijven altijd, lang gaande naast hem door de opvolgende reïing der dagen, dan was ’t haar of ze een stikkende angst hoorde waarschuwen achter in haar hoofd, dat ze met haar willen zou breken wat ze al lange jaren had gezien in vèrtrekkend verwachten, haar mooi gedroomde leven in een altijd durende omarming van een hoogdragende liefde, weggevend zich zelf in een ruim offerende toewijding van nooit wêer-vragend gevoel. Dan rustigde zij haar vóórvoelen met de