Martha

52

waarop ze gerekend had, stil-belovend in haar hoofd niet meer te doen zooals ze gedaan had, verdrietig slaande haar dagen met redeloos verdriet.

De winter was heengesneld, deelend in regel-matigen weerkeer de hel-lijnende weekronden, opzuiverend in langsaam komen een zachtverlan-gende lente, vèr belovend met langdagend lichten een helgoudend zonnen van zomerend genot.

Zij voelde dat hun verhouding was veranderd in zijn dichter spreken tot haar met innig-toonende stem, waarschuwend een dieper woelend denken onder ’t gewoon zeggen der woorden. Dikwijls wanneer zij er over nadacht hoe dat andere geslopen was in hun omgang leefde zij dien gehelen winter terug, zoekend in de lang-voorbije avonden ’t uur dat begonnen was een teerder kleur te schijnen over hun samenzijn, vragend aan zich zelf wat ’t einde zou zijn van hun mêeleven met elkaar. Zij had gevoeld al lang dat hij meer en meer was gaan zien naar haar met een langsaam uitgroeiende genegenheid, wijdend een têeromzwevende liefde naar haar heen, vragend in anders zeggende woorden of zij voelde dat hij haar liefhad, haar dwingend mêe te zijn met hem in een uitvertrouwend zeggen van wat hij leefde wanneer hij niet met haar was. Dan had ze zich zelf gevraagd of zij van hem hield zooals ze wilde houden van haar man, maar altijd had ze een vaag wantrouwen