Martha

5°

vrouw-voelen dat ze zag wijden om zich heen, streelend een têerfijne toon van nauw-merkbare aantrekking achter hun gewoon zeggend stemgeluid. En zonder dat ze ’t merkte veranderde de kleur der avonden, wennend in geleidelijken omkeer, plotseling opzettend in een duidelijk bewusten dat ’t zijn mêezijn was waarnaar ze verlangde den heelen week langs.

’T was op een avond toen de meisjes waren gekomen zeggend met haastige stemmen dat zij vroeg weg moesten omdat haar broer ze niet kon komen halen. Op eens had ze een lusteloose melancholie voelen zakken over haar denken, een verdrietige boosheid tegen hem omdat zij alleen moest blijven met zijn zusters, een lachbitterende neiging zich zelf te pijnen uit een onverklaarde smart, een onverschillige opgewektheid die haar zweepte tot een zenuwachtig praten, doovend in haar hoofd ’t voortdurend wêerteemend denken dat er iets was dat haar ellendig liet voelen zonder reden. En toen de meisjes waren weggegaan was ze naar haar kamer gehaast, bang om te blijven in het gezelschap van haar vader en haar tante met wie ze zou moeten praten en ze had een langen tijd gezeten voor ’t venster, starend in den stil-duisteren nacht waarin de boomsilhouetten heen en wêer bogen met week-suizend ruischen. Dat vreemde gevoel van huil-lachend smart-genot was