Martha

49

De eenige groote verandering die in haar dagen was gesprongen, was de regelmatig-wekelijksche komst van hun reisgenoten, vasthoudend aan haar omgang met lief-dringende gehechtheid. Geleidelijk was ze gaan vooruitzien naar den avond dat ze zouden komen, lichtend in den eenkleurigen gang met een zacht-innigen schijn, wisselend een vreugde-sprekenden toon in het vervelend zwijgen der weken. Zonder dat ze er op had gelet hadden die avonden nagebezigd in haar weten, vullend de uren die zij alleen bleef tusschen hun wêer-komen, wekkend haar nêergeslapten lust tot een wegdenkend doen. Zij was wêer begonnen piano te spelen, nieuw-studeerend wat ze had laten vergeten uit de lusteloose onmacht van haar willen, moeiend met vroolijkend denken wat ze gekend had langen tijd geleden.

In ’t begin was ze die avonden samen geweest met de twee meisjes in een kleinen, intiem-zuster-vredenden omgang, lief-voelend de nooit-geweten, têerwarmende kleur die zij helderden om haar heen. Maar ongemerkt was dat veranderd toen haar broers waren mêegebleven den gehelen avond, toonend een vaag-ernstigen klank in het dunsuizend spreken van haar stemmen. Langzamerhand was ze gewend aan hun samenzijn, diephoorend een onzegbaare, vèrtrillende charme door het mêeleven van een man in hun omgang, luisterend haar

MARTHA. 4