Martha

47

was ’t haar of hij een ander was, iemand die leek op hem met wien ze was geweest, een tweede, een vreemde die ze voor ’t eerst dien avond ontmoette, een droomgeziene bekende dien ze meer had ontmoet in een vage herinnering van een duidelijk-mêegebleven indruk. Hij was zoo heel anders dan ze hem gezien had den geheelen dag, anders ziende onder het helslaande licht van de lamp, wegstaande uit de mooikleurende voeling van de innig-gevende stilte. En angstig haar lief-gelichtten dag te zien heendonkeren achter ’t verdrietige der werkelijkheid hield ze haar woorden in, vrezend de klankbreuk van haar stem in de têerzangende herinnering van haar gezichtsdroom.

Toen zij te bed lag, bleef ze een tijd-lang staren in de schemerende duisternis van de kamer, vreugde-vragend zijn beeld dat ze wêerzocht zooals ze het had gevoeld in den wijkenden goudglans van de namiddagzon, weg-soezend in een lichtvlammend visioen waarin ze wêer naast hem liep onder de fluisterzangende juiching der Ourthe.

Later, in de nauwdringende ellende van haar bestaan, wanneer ze moê ineen zat, hatend de dof-drukkende onvoldaanheid van haar leven, zocht ze dien dag wêer, smekend ’t vèr-schijnend licht van die uren, troostend den week-berouwenden weemoed van die uren over haar doelloos bestaan.