Martha

46

dofte kort naar boven ’t schuiftreden der stappen, dood latend achter hun loopen den voortwittenden weg die zuiver lag onder de eenzame nachtstilte, nêerbochtend in afgeleefde rust.

En hun stemmen spraken stiller en stiller in de groot-zwevende nêerligging van den avond en zij zwegen, nu en dan kortzeggend een enkel woord, dichtloopend naast elkaar onder den luidloos-dichtenden schemer van den nacht.

Bij de eerste huizen van Houffalize stonden de anderen op ze te wachten, luidvragend waar zij waren gebleven. ’T was haar of ze plotseling opwaakte door hun stemmen uit een mooi-droo-menden slaap, moeielijk voelend het warrelend duidelijken van haar denken.

De weinige uren vóór ze ging slapen bleef ze stil, niets zeggend tusschen het heldere spreken der anderen, nasoezend den heengeleefden dag, terugzoekend den langen weg dien ze was gegaan, vastdringend in haar denken wat ze gezien had in het snelle voorbijgaan van haar lichaam.

Dan, wêervoelend het zachte geluk dat gezweefd had in haar binnenste, keek ze op uit de innige staring waarin ze zat en zag hem over haar pratend met haar broêr. En ze vroeg zich of hij ’t was van wien ze zoo gevoeld had in de verre uren van dien dag, of hij ’t was naast wien ze geloopen had in een diepe geving van haar denken. Dan