Martha

45

mistend in schemerend, wegwisschend nevelen, een ineenvloeiende gelijkheid der indrukken, egaal-kleurend den langen dag in de wisselloose verscheidenheid der doorgeziene omgeving. En ’t was haar of ze nooit geweest was alleen in de sluiping van haar dagen, of weken en maanden hadden gedekt op haar eenzaam voelen, of ze naast hem liep in een jarenlange bekendheid van zijn lichaam, diepvoelend zijn stemklank, gewoon-wetend de têerrakende schuiving van zijn arm tegen de hare in den rythmischen gang van hun stappen, of de droomen van haar alleenzijn waren uitgewaakt, opzettend zijn komen als ’t beloofde doel van haar wenschen, of ze waren in een nooit-eindigend samenzijn, ver buiten den omgang met anderen, eeuwig blijvend in een vrede-neigende zweving van geluk.

Luidloos zoog de donker-koelende schaduw van het dal den hooggoudenden zonneband in, slaap-tintent met droomende onbewegelijkheid de moê-staande klomping der boomtakken. Dieper blauwde de hemel in vlekkeloos-spannende strakheid, têer-nachtend een wijkend licht, trillend van oneindige stilte, nêerzwevend een week weemoedige innigheid van snikkende rust, wevend een zang-raggende webbe van vaag droomende geluiden, zilverdradend een mystische kleur door het luider-grijzend sproken der Ourthe. In het dichter zwijgen der omgeving