Martha

44

plas-liggende schijnsels langs de vastgroenende schuinten. In de weeke onbewegelijkheid van het hoogstrijkend licht witte de weg voort, telkens een klein-kortend eind stuitend tegen de donkere opmuring van den bergkant, loom bochtend met een langsaam duidelijkende voortgang vèr-om de helling der heuvels, eenzaam, geheimzinnig liggend als in een droom, slapend in de eentoonige, murmelende fluistering van het langs-trekkende water.

En onbewust den tijd, niet wetend de uren die wegwaanden langs haar heen, stapte ze naast hem voort, luisterend het wegdeinend spreken van zijn stem, soezend een voelloos bewegen van haar gang, levend in een mooi-vreugdend, nooit-eindigend visioen, onveranderd ziende de beweegloos-stille sluiting der bergen rondom, wisselend ’t zelfde donker-staande einde, geel-zonnend met éen bree-den band langs de top-dekkende boomen. Haar vroeger leven was ver achter haar, vaag herinnerend een somber-treurenden, lang-geleden tijd in haar denken, ’t waren ontelbare dagen die zij geleefd had dien eenen dag, loopend in den gouden zonneglans van geluk; de weken die waren heen-gedroomd tusschen haar t’huiszijn en nü lagen dood achter haar in een onduidelijke rommeling van moeielijke verwardheid, de weinige uren die zij pas liep onder de rustende moediging der kalmtroostende bergen waren zonder begin, vèr-