Martha

4i

rimpeling der golfjes van ver, eindeloos wevend een geheimzinnig zangfluisteren door het weemoedige zwijgen der lucht.

Terwijl ze lag te staren naar het langs-trillende water, was ’t haar of een groot, duister-benauwend verdriet opweende in haar borst, iets heel gelukkigs, een zacht ellendig voelen van een innig-vreugdende smart, een nêerspreidende neiging tot uitsnikken van een vreemde, nooit-geweten heerlijkheid, een week-lijdende drang anderen mêe te geven wat ze zelf hoorde uitgroeien in haar gemoed, een hooge, wijd-omarmende liefde helderend een glanzende tint van nooit verduisterend mooi over alles om haar heen. Zij keek naar de anderen die een eindje van haar aflagen, zij hoorde hunne stemmen mat-luid klanken in de hoogte, vage onduidelijke galmen van droomerig spreken. Tegen het gelijk-groene grasveld scherpten zuiver de helle kleuren van hun lichamen een korten, afgebroken toon, plekkend een luide heldering voor ’t diepe groen der hoog-begroeide bergen. En overal rondom zag ze wijd-trechterend in zwaren stilstand de grijs-beginnende glooiing der schuinten, wegstijgend in een hangstaande klomping van somber blauwend groen, fluweelend in verre vloeiing, zuiver-grillend een bochtige lijn tegen het dunwazend grauw der wolken. Geleidelijk waren hun stemmen afgezwegen, onbewogen had de suizende stilte gezweefd