Martha

40

stemmen in de rustige, goudglaasende morgenstilte rondom.

Lange uren hadden zij geloopen, haar broer met de anderen vooruit en zij met hem alleen ver achter hen, rondziende de eenzame nêerligging der velden, luisterend de zacht-blauwende, kleine geluiden die têer webden boven in de lucht. Soms als de andere voor haar heengeschoven waren om een wegbocht bleef ze een oogenblik staan, nadenkend ’t vreemde wat ze voelde, alsof ze heelemaal alleen was in de groote wijdte die nêerlag onder de vèrbuigende wolkeloosheid van den hemel. Dan bleef hij naast haar wachtend tot ze wêer voortging en in de regelmatige beweging van hun stappen liet ze zich wegdroomen door ’t soezend, egaal luiden van hun woorden.

Zij hadden een langen tijd gerust, moê van de looddrukkende warmte van den middag, lang-uit liggend onder de donkere schaduw der beweegloos staande boomen.

De zon was langzaam weggeschoven achter een luidloos-bewegende wolkengrijsheid, nêertreurend een kleurloos, zacht-dekkend licht, moê staande over den zwijgenden stilstand der bergen.

Voorttrekkend met week-bochtende woeling ruischte het eeuwige water van de Ourthe ernstig heen een nooit-eindigenden gang, stroomend in staage zachtheid altijd door, voerend de roerende