Martha

39

had gehoord, luisterend de fijnsuizende, têer-ijlende raglijning der zangfluisterende geluiden.

Maar ook in de eerste dagen had ze gevoeld dat ze samen gingen denzelfden gang, ver van elkaar, zij alleen in haar zweefloop door den hoogzenuwenden gelukglans waarin ze droomde, hij lachend de onbegrepen woorden die ze naar hem heénzet in snelbehoeftend geven. En ze was langzamerhand stiller geworden, voorzichtig wegspreidend wat ze voelde in haar binnenste, vast-leggend in haar hoofd wat ze wilde bewaren voor later wanneer ze wêer terug zou zijn in huis, terug in de somberende stadsomgeving die ze telkens dreigend zag opstaan achter het haastig wijken der dagen.

Zij hadden hem ontmoet in Laroche, waar hij was met zijn twee zusters, oude kennissen van haar broer. En ze waren samen gebleven de volgende dagen, plotseling mêelevend met elkaar alsof er al langen tijd was heengegaan over hun kennen. In haar heftige behoefte om te uiten wat ze doorleefde den langen dag, had ze graag dat vreemde gezelschap aangenomen, verlangend te kunnen zeggen wat ze voelde in haar binnenste, onbevreesd den beschermenden spotlach die haar mooie voelen ineengruizelde tot een verdrietige leegte. En ze waren samen gegaan naar Houffalize, wandelend den verren weg, helderklankend hun